در دل هر دانه، داستانی نهفته است؛
داستانی از نور، خاک، و گذر زمان.
کشمش و مویز، دو همسفر دیرینه،
هر یک با رنگ و طعمی متفاوت، اما هر دو همراهیشان از جنس وفاست.
کشمش، دانهای طلاییست که آفتاب تابستان را در خود حبس کرده،
با شیرینی طبیعی و لطافتی که آرام آرام جان را مینوازد؛
و مویز، سیاه و درخشان،
سایهای از شبهای آرام باغهای انگور،
با طعمی عمیقتر، تلخی ملایمی که به شیرینی میآمیزد.
🍇 کشمش، نوریست که به برنج پلویی جان میبخشد،
و مویز، همچون تاریکترین قطرههای شهد،
روح غذا را پررنگتر میکند.
این دو، نه فقط خوراکیاند؛
بلکه نمادی از هماهنگی در تضاد،
همراهی در تفاوت،
و یادآور خاطراتی که در سفرههای ساده اما پرعشق جاری بودهاند.
هر لقمه از این مخلوط،
چونان ورقی از دفتر خاطرات است؛
دفتر خاطراتی که با لبخند مادربزرگ و عطر خانه پر شده است.
صبر کنید ...